Denizde mavi...
Diye öğüt vermişti dertli bir sâki.
Bir dertli benim sanki!
Gökyüzü içimden,
İçim gökyüzünden karanlık.
Atmosferde ışık kırıldı,
parmaklarım sarardı.
Dertten değil serden.
Senden değil benden.
Beni ben yapan her şeyden,
Yani senden.
Senden bu karanlık.
Dilimliyorum kelimelerimi.
Çünkü ne yenilir,
ne yutulur yanı var söylediklerimin.
Şişeler biriktiriyorum,
kadınlar biriktiriyorum.
Fakat ben dolamıyorum kendime.
Doyumsuz da değilim üstelik.
Belki de,
İnsanlar cimridir sevgilerinde..
Belki de kederden başka,
paylaşacak şeyleri yoktur içlerinde.
Ben de onlardan farksız değilim..
Belki de dünyadır suçlu!
Belki de yaşamaktır gayri meşru..
Belki de ölüme susuyordur her insan.
Belki de nefes almaktır,
bildiğimiz tek lisan..
Ayyaş diyorlarmış nezdimde.
İçmeden mantıklı konuşamaz kendisi.
Yine yüksek promilli yazıyorum bu şiirimi.
En kirli insan,
en kirli toprak,
Var eder,
tüm çiçekleri..
Ateş Şentürk