el yazıma küfürler savuruyordu.
O bile,
kayıp gitmek istiyordu sayfadan.
Buruşturup attım.
Yenisi de çok temiz gözüküyordu.
Dertleşemeyecek kadar temiz..
Ben bile,
kendimle anlaşamazken,
bırak insanları,
materyallerin beni anlamasını beklemek,
bencillikti belki de.
Nedenler okyanusuna,
tüpsüz dalmıştım yine.
Gökyüzü,
pastele bulanmış gibi,
gri tonuyla,
yaşlı,
yıpranmış,
ve olgun duruşuyla,
adeta dertleşmeyi bekliyordu.
Ben ruhuma soyundum,
o daha çok giydi bulutları üstüne.
Gökyüzü kapalı değil,
adeta içine kapanıktı o gece.
Dinlemeyi seçti,
anlattım.
Ağladı,
ıslandım.
Anlattıkça ıslandım.
Ve sonra,
hiçbir şey olmamış gibi,
Tekrar güneş açtı.
Belki de,
gökyüzünün beni anlamasını beklemek,
bencillikti..
Ateş Şentürk