içinde buldum kendimi.
Bu sefer monotonun dışındaydı,
hüzün..
Bu bile mutluluk veriyordu,
kusurlu gözlerime.
Kubbelerin birleştiği yerde bulutlar,
hayallerimden parçalar taşıyordu.
Ama dönüyordu dünya.
Ve bulutlar,
başka beyinleri süslemek için,
gidiyordu çatıların ve kubbelerin,
birleştiği yerden.
Alışılmışın dışında hapsolmaktı kaderi,
sonuçların.
Ve sonuçlar,
uzun vadede,
mutluluktan zerre taşımazlardı.
Kutsal sandığım saçları tavaf eden ellerimden,
biliyordum bunu.
Yanaklarımı evlat edinmiş ellerinin,
saçlarını kutsal sanan ellerimin,
biri öksüz,
biri yetim kaldı.
O saçlarını kesti,
ben yanaklarıma gülmeyi haram kıldım.
Onun saçları uzadı,
Ama benim yanaklarım,
bir piç gibi kaldı.
Sonuçta sonuçlar,
her zaman mutluluğa hamiledir.
Ama bulutlar,
Her zaman,
istenmeyen çocuk olarak kalır.
Ateş Şentürk